Palazzo Venier dei Leoni - Peggy Guggenheim Collection

 Eftirvænting er eitthvað það besta ástand sem hægt er að vera í. Að bíða eftir því að finna eitthvað sem vekur tilhlökkun. Að vera að fara að hitta nýjan vin. Heimsækja gamla vinkonu. Þannig leið mér. Ekki var ég að fara að hitta manneskju í neinum skilningi. En ég var að fara að hitta fyrir það hugarástand og þær minningar sem ég hafði um að lesa um manneskjur. Hugmyndir og sögur. Liðna tíma. Eitthvað sem er horfið en skildi eftir sig vegsumerki sem ég var að fara að sjá. Ég vissi að ég var að fara á safn en ekki heimili. Ég vissi að ég var að fara að sjá það sem Peggy Guggenheim vildi sýna að hún skildi eftir sig. Afmarkað pláss í heiminum sem er frárekið fyrir list horfinna einstaklinga. 

Þau eru þónokkur svona plássin í heiminum og mér þætti gaman að sjá þau öll en þetta var sérstakt í huga mér því ég var búin að lesa um manneskjuna sem safnaði saman listinni. Lesturinn hafði líka snúist um fyrri íbúa staðarins. Ég gerði mér grein fyrir að ummreki um hugrekkið og mótlætið sem þær stöllur Peggy og Luisa Casati voru horfin. Húsinu hafði verið breytt til að rýma frekar list en þarna voru samt smá gluggar inn í fortíðina. Ég tók mynd af húsinu af Ponte dell´Academia brúnni. Þar má sjá túrkisbláu og hvítvöfðu staurana til að binda gondóla við og ég ímynda mér ræðarana í túrkisröndóttum bolum í stíl eins og Peggy lét þá víst klæðast. 

Á árunum 1969 til 1974 tók ljósmyndarinn Stefan Moses myndir af Peggy á heimili sínu sem þá þegar var búið að opna fyrir almenningi. Bók sem hefur að greyma myndir Encounters with Peggy Guggenheim; an Intimate Collection of Behind-the-scenes Photos Featuring the Legendary Art Collector er leiðarljós mitt í safninu. Þar má sjá Peggy komna af léttasta skeiði klædda í litrík klæði fljóta um fenin í glæsilegum mótorgondóla með smáhund í fanginu. Leika við börn, stilla sér upp á Markúsartorginu, tala í símann og slappa af heima hjá sér. Myndir af fólki heimsækja safnið eins og það var þá og Peggy selja sýningarskrár. Það eru myndir af henni innan um listaverkin og með gestum og gangandi en líka margar myndir þar sem hún er bara ein. Að skoða myndir og lesa blöðin í hásætinu í garðinum. Að borða og lesa í félagsskap hunda og katta og þjónustufólks. 

Það var gaman að sjá rúmgaflinn sem Alexander Calder smíðaði og eyrnalokkana sem eru eftir hann og Yves Tanguy sem héngu líka í blámáluðu svefnherbergi Peggyar. Bláu glerfígúrurnar eru aftur á móti frá Feneyjum eftir Egidio Constantini. Í Feneyjum eru óteljandi túristabúðir sem selja Feneyskt glerhandverk þó að líklega sé slatti af því framleitt í Kína. Mig langaði að kaupa eitthvert agnarsmátt glerdýr eða helst eitthvað í ætt við þessar bláu fígúrur en á endanum fannst mér þetta vera bara of mikið drasl og sleppti því. Sé smá eftir því. 

Peggy Guggenheim er grafin í garðinum við hlið hundanna sinna. Ég fann fyrir róandi hljóðri náttúturnni þegar ég sat við gröfina. Leiði fylla mig alltaf lotningu yfir endanleikanum. En ég skemmti mér við að lesa nöfn hundanna. Cappvcino hét sá fyrsti sem er grafinn þarna við hlið hennar. Einnig Madam Butterfly, Peacock og Pegeen. Það er smá undarlegt því dóttir hennar, sem lést fyrir aldur fram, hét Pegeen. 

Verk eftir Joan Mitchel og Grace Hartigan en verkið á myndinni hékk á besta stað í “salon” stofu Peggyar. Ég keypti sýningarskránna sem var til sölu í safninu og á að geyma öll helstu verk í safninu og mér til mikilla vonbrigða eru hvorki verk Mitchel né Hartigan í bókinni. Eina verkið eftir konu í bókinni er skúlptúr eftir Germaina Richier. Þetta þykir mér alger hneisa. Það kemur fram að bókin byggir á fyrri útgáfu sem var gerð 1983 en ég kalla hér eftir nýrri útgáfu sem skrifar konurnar aftur inn í listasöguna takk!

Peggy flúði til Feneyja frá þrúgandi stjórnsama teprusamfélaginu í New York. Hún féll ekki inn í lífsstílinn sem ríkar einhleypar miðalda konur áttu að lifa á þessum tíma og gafst að lokum upp á hneyksluninni og slúðrinu. Það er því eitthvað sérlega hressandi við verk Marino Marini sem tekur á móti gestum af kanalnum við Palazzo Venier dei Leoni. L´Angelo Della Citta eða Engill borgarinnar bíður býsperrtur gestum opinn faðminn á álíka sperrtum hesti og til að kóróna allt skartar engillinn sperrtum lim í þokkabót. Skúlptúrinn var þannig útbúinn að hægt er að skrúa liminn af ef von er á viðkvæmum gestum. Það eru yfir englinum galsalega gassaleg skemmtilegheit. 

Töfrandi tilfinningar koma frá manneskjunni sjálfri. Það eru hennar eigin hugsanir sem ljá tilfinningunni rödd. Það er einhver titrandi harpa innan manneskjunnar sem magnar upp undrunartilfinningu. Feneyjar eru þannig staður að harpan syngur auðveldlega og sálin fyllist af spennuþrungnu þakklæti fyrir að enn séu til svona staðir.

Og við erum mýmörg sem viljum upplifa töfrana og okkur er sagt að við höfum sett töfrana í spennitreyju. Nú sé ekkert í Feneyjum nema lágkúruleg þjónusta við ferðamenn sem þramma hver utanum annan á kínverskum strigaskóm með þessa viðbjóðsslegu snjallsíma stillta á myndavélina. Kannski eru töfrar þess eðlis að vera aðeins fyrir þá útvöldu og ég bið þá afsökunar.

 Þessa konu sem vill flýja heimaslóðirnar. Pakkar niður dýrindis vöggu úr smíðajárni sem pundar upp í nostalgíunni. Hún passar ekki lengur í vögguna og mamma hennar er hætt að spila á píanóið. Ég ætti kannski að skammast mín en ég get ekki annað en hrifist með og finn bara töfra í hjartanu. Freskjubleikir veggirnir við þetta rauða gólf sem er víst eitthvað sér Feneyskt. Gert úr marmara og stucco (hvað sem það er). Feneysku Murano ljósakrónurnar sem má sjá alls staðar. Meira að segja á hótelinu mínu. Eitthvað sem mig langar svo að taka með mér heim í ferðatöskunni. Dásamlegt að hlusta á ítölskuna. Undursamlegt að heyra minningar um horfna tíma. Kannski er ég að misskilja lífið en mér finnst nostalgían góð.