The Park - John Freeman

Vegna tilraunar til þess að ferðast heima hjá mér keypti ég ljóðabók eftir John Freeman sem fjallar um almenningsgarða, aðallega í París. Ég les allt of lítið af ljóðum, verð að fara að taka mig á í því. Ég keypti bókina vegna umfjöllunar í hlaðvarpi Shakespeare and Company þar sem Freeman bæði talaði um bókina og las nokkur ljóð upp úr henni heima hjá sér í New York. Hann hefur ekki komist til Parísar þar sem hann er stundakennari vegna Covid-19. Þegar hlaðvarpið var sent út voru garðarnir í París enn lokaðir. 

Ljóðin fjalla um samveru mannfólksins í almannarými. Almenningsgarðar eru staðir þar sem fólk kemur bæði til þess að hitta annað fólk og til þess að vera eitt með sjálfu sér. Þar er bæði næði og andrými til þess að kanna ástina og nærast. Þar halda dýrin sig. Ljóðin fjalla um hver stjórnar almannarými og hver hefur rétt á að heimsækja þau. Sumir þurfa að sætta sig við hungur og útskúfun. Mjög fallegt hvernig skrifað er um samkennd með betlurum og fólki sem á sér ekki samastað í auðvaldinu. 

Dinner at the end of the world

Café tables 

once faced

the boulevard

so diners could

take in the

promenade;

now it seems

they´re turned

that way so we

will spot the

faces of beggars

comming and know

when to look down.

Töfrarnir eru samt mestir þegar ljóðmælanda tekst að fanga einhverja stóra tilfinningu eða visku í örfáum orðum. Helst nógu óljóst svo lesandinn telur sig einan skilja hvað um er rætt. Leyndarmál í fáum orðum. 

Er ekki tíkarlegt að birta of mörg ljóð úr bókinni hér? Ég veit ekki alveg hvað má og hvað ekki. Þar sem ég er að ferðast finnast mér ljóðin sem fjalla beint um París skemmtilegust.

Ordering a Café in Paris

The true divas

of this city are

its waiters. There

he goes, platter

raised, spinning

away from me

again, all eyes

follow him

as he slips between

tables like a 

dancer around

unworthy partners,

the swivel-hipped

youth of the 

ugly-handsome

school. Just one

look, a glance!

We are his rapt

audience.

A circuit complete,

now he appears

to be contemplating

the rain. He´s

sensitive, too. I wait,

memorizing my lines,

parying I will 

not stumble

the moment

he´s suddenly

standing over me,

beauty the barrier

to beauty, asking 

me what it is

that I want.

Hver hefur ekki ætlað sér að panta kaffi á frönsku og runnið svo á rassin þegar þjónninn kemur loksins, og stamað upp úr sér á ensku?