Care
Fegurðin í þessum eina líkama var gersamlega dáleiðandi. Fáránlegt að hafa hana á heilanum þar sem hún hafði aldrei raunverulega séð hana. Hann virtist stærri á sjónvarpsskjánum en hann er víst í raunveruleikanum. Hærri í loftinu. Ekki nema 175 cm sagði wikipedia. Það truflaði hana ekkert þó hann væri líka svolítið mikið mjór. Þetta lið í sjónvarpinu lítur allt út fyrir að lifa rétt undir hungurmörkum hvort eð er. Líkaminn virtist liðugur eins og hann hefði oft gert tilraunir með mismunandi hreyfingar. Hann hefði dansað og verið notaður til þess að tæla umhverfið til þess að horfa á sig. Hann hafði oft haft unun af því að vera í sviðsljósinu. Það sást að hann hafði lagt ýmislegt á sig til þess að tóna hann á ákveðin hátt. Þessi líkami var mótaður til þess að gleðja áhorfendur og það var alveg á hreinu að það hafði honum tekist og hann gladdist yfir því. Samt svona smá auðmjúkur líka. Eins og hann þyrfti samt ekkert að nýta sér valdið sem hann hafði yfir fólki til þess að næra endalausa sjálfselsku eða berja saman brotið sjálfstraust. Hann var bara þakklátur fyrir fegurðina sem honum hafði verið skammtað en vissi samt alveg að það gerði hann ekkert að merkilegri manneskju. Talaði endalaust um forréttindi sín. Og það var svo ferlega æsandi.
Bað hana, hinum megin við skjáinn afsökunar á því hvernig hann liti út. Þess vegna kæmist hann upp með að myrða fólk í sjónvarpinu.
„I apologize.“
„Ekkert að afsaka, haltu bara áfram að segja mér eitthvað, eiginlega hvað sem er, það er vandræðalega upplífgandi að hlusta á þig.“
Röddin í stíl við fegurðina hljómfögur og ögrandi. Örlítið framandi samt því hún hljómar ekki á íslensku. Essin ekki íslensk og errin ekki heldur. Eins gott kannski, þetta væri bara of mikið fyrir hana með íslensku erri. Hún var smá uggandi yfir því að heyra hann syngja í fyrsta skipti. Var alveg tilbúin með þumalinn á takkanum til að slökkva á forritinu ef hún þyrfti. Það væri allt í lagi ef hann gæti ekki sungið. Hann er alveg nóg eins og hann er.
Fullkomin kjálkalína og varir sem líta út fyrir að vera nákvæmlega eins mjúkar og þær eiga að vera. Ekki of mjúkar sem valda því að upplifunin verður fljótandi og fráhrindandi, eins og þær getu gleypt þig. Heldur holdgóðar með svona smá spennu í þeim sem gera kossa kraftmikla. Kunna líka að sjúga. Sjúga ekki gleypa, mjög mikilvægt.
Hún hafði aldrei verið ein af þeim sem spá í nef á fólki en hann hafði auðvitað líka mjög fallegt nef. Kannski var það nefið sem gerði hann mest æsandi? Nei það voru augun. Eða kannski hárvöxturinn? Bringuhárin maður minn, Já og hár og skegg, dökkt og lokkandi. Bókstaflega með fullkomna lokka krullaða svo þeir rétt falla niður að andlitinu og beina ásjónunni að augunum. Leiðinlegt að hugsa til þess að hárið myndi þynnast og hverfa. Skeggið grána. Hún hlýtur þá að hafa leyfi til að góna sig pakksadda meðan allt er í blóma? Það gat ekki skaðað að horfa í augun á honum þar sem hann sá hana ekki? En hún sá á augnaráðinu að hann sá að heimurinn elskaði að horfa á hann. Það myndi fara í taugarnar á henni hjá öðrum mönnum en hann tók þessu bara af svo miklu æðruleysi. Hann kunni að heilla með augnaráðinu en virtist vita að það gæfi honum samt ekki leyfi til þess að líta niður á áhorfandann. Spurður um ástæðu fyrir þátttöku í pólitískum mótmælum gagnvart Wall Street svaraði hann; „care“. Fegurðin að innan þykir best.
Hún velti því fyrir sér hvort hún væri fegurri að utan eða innan. Ef hún myndi einhvern tíma sitja í fangelsi og þurfa að stytta sér stundirnar í einsemd myndi hún meta samferðafólk sitt við þessari kríteríu; besta vinkonan: fegurri að innan, bróðir minn: fegurri að innan, fyrrverandi kærasti: fegurri að utan… Hún myndi ekki bara sitja og rifja upp. Gott að vera komin með plan til að halda geðheilsunni. Er ekki líklegt að við dæmum það fólk sem við elskum fallegra að innan en utan frekar en það sem okkur er meira sama um. Það fólk sem hefur reynst okkur vel. Fegurðin að innan er okkur nefnilega miklu dýrmætari. Sú fegurð fölnar ekki með hárlosi eða gráum hárum.
Hann söng vel. Mjög fallegur að utan. En eðlilega fann hún ekkert að innan. Ekkert innra með sér nema sjálfa sig krafsa í fegurðina sem hún þráði svo að sjá í heiminum. Enn meira langaði hana til að ekki bara sjá heldur finna innri fegurð, einhverja mennsku sem væri þess verðug að kæra sig um. „I care too.“
Bað hana, hinum megin við skjáinn afsökunar á því hvernig hann liti út. Þess vegna kæmist hann upp með að myrða fólk í sjónvarpinu.
„I apologize.“
„Ekkert að afsaka, haltu bara áfram að segja mér eitthvað, eiginlega hvað sem er, það er vandræðalega upplífgandi að hlusta á þig.“
Röddin í stíl við fegurðina hljómfögur og ögrandi. Örlítið framandi samt því hún hljómar ekki á íslensku. Essin ekki íslensk og errin ekki heldur. Eins gott kannski, þetta væri bara of mikið fyrir hana með íslensku erri. Hún var smá uggandi yfir því að heyra hann syngja í fyrsta skipti. Var alveg tilbúin með þumalinn á takkanum til að slökkva á forritinu ef hún þyrfti. Það væri allt í lagi ef hann gæti ekki sungið. Hann er alveg nóg eins og hann er.
Fullkomin kjálkalína og varir sem líta út fyrir að vera nákvæmlega eins mjúkar og þær eiga að vera. Ekki of mjúkar sem valda því að upplifunin verður fljótandi og fráhrindandi, eins og þær getu gleypt þig. Heldur holdgóðar með svona smá spennu í þeim sem gera kossa kraftmikla. Kunna líka að sjúga. Sjúga ekki gleypa, mjög mikilvægt.
Hún hafði aldrei verið ein af þeim sem spá í nef á fólki en hann hafði auðvitað líka mjög fallegt nef. Kannski var það nefið sem gerði hann mest æsandi? Nei það voru augun. Eða kannski hárvöxturinn? Bringuhárin maður minn, Já og hár og skegg, dökkt og lokkandi. Bókstaflega með fullkomna lokka krullaða svo þeir rétt falla niður að andlitinu og beina ásjónunni að augunum. Leiðinlegt að hugsa til þess að hárið myndi þynnast og hverfa. Skeggið grána. Hún hlýtur þá að hafa leyfi til að góna sig pakksadda meðan allt er í blóma? Það gat ekki skaðað að horfa í augun á honum þar sem hann sá hana ekki? En hún sá á augnaráðinu að hann sá að heimurinn elskaði að horfa á hann. Það myndi fara í taugarnar á henni hjá öðrum mönnum en hann tók þessu bara af svo miklu æðruleysi. Hann kunni að heilla með augnaráðinu en virtist vita að það gæfi honum samt ekki leyfi til þess að líta niður á áhorfandann. Spurður um ástæðu fyrir þátttöku í pólitískum mótmælum gagnvart Wall Street svaraði hann; „care“. Fegurðin að innan þykir best.
Hún velti því fyrir sér hvort hún væri fegurri að utan eða innan. Ef hún myndi einhvern tíma sitja í fangelsi og þurfa að stytta sér stundirnar í einsemd myndi hún meta samferðafólk sitt við þessari kríteríu; besta vinkonan: fegurri að innan, bróðir minn: fegurri að innan, fyrrverandi kærasti: fegurri að utan… Hún myndi ekki bara sitja og rifja upp. Gott að vera komin með plan til að halda geðheilsunni. Er ekki líklegt að við dæmum það fólk sem við elskum fallegra að innan en utan frekar en það sem okkur er meira sama um. Það fólk sem hefur reynst okkur vel. Fegurðin að innan er okkur nefnilega miklu dýrmætari. Sú fegurð fölnar ekki með hárlosi eða gráum hárum.
Hann söng vel. Mjög fallegur að utan. En eðlilega fann hún ekkert að innan. Ekkert innra með sér nema sjálfa sig krafsa í fegurðina sem hún þráði svo að sjá í heiminum. Enn meira langaði hana til að ekki bara sjá heldur finna innri fegurð, einhverja mennsku sem væri þess verðug að kæra sig um. „I care too.“
Ummæli